Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Τι γίνεται σήμερα; Όχι το 1963, ούτε το 1973, αλλά σήμερα εν έτει 2010, στις 17 Νοέμβρη

Σήμερα είμαστε αλλού.
 Όλα αυτά αποτελούν 
ένα μακρυνό παρελθόν.
 Τι γίνεται σήμερα; Όχι
 το 1963, ούτε το 1973,
 αλλά σήμερα εν έτει 2010,
 στις 17 Νοέμβρη. Σήμερα
 το χρήμα έγινε αυτόνομο
 έπεσε στα χέρια 
χρηματιστών και 
τραπεζιτών που φέραν 
τη χώρα μας στην τόσο
 επίπονη για το λαό μας
 οικονομική κρίση και το
 τυραννικό μνημόνιο. Η 
λεγόμενη ιδιωτική 
τηλεόραση είναι εγκατε-
στημένη πια στον τόπο 
μας και αυθαίρετα εισ-
βάλλει στην ζωή μας 
καταστρέφοντας με 
τηλεδικαστές, τηλεει-
σαγγελείς, τηλεπαρου-
σιαστές και τηλεφύλαρ-
χους τις δομές του 
κράτους μας, θολώ-
νοντας τις συνειδήσεις
 μας, αναγκάζοντάς μας
 να συμμετέχουμε στο 
καθετί από την πολυ-
θρόνα μας, καταστρέ-
φοντας την κοινωνικό-
τητά μας. Είδηση απο-
τελεί πλέον η κατα-
στροφή. Το ευχάριστο
 δεν αποτελεί είδηση,
 γιατί δεν πουλάει.

Και ενώ εν πάσει περι-
πτώσει μια οικογένεια
 μπορούσε να επικοινω-
νήσει τουλάχιστον μπρο-
στά στη μικρή οθόνη, 
με την εισβολή του 
διαδικτύου ο καθένας-
 απομονώνεται μπροστά 
στο λάπτοπ του και 
επικοινωνεί πλέον 
εικονικά. Δημοκρατικό
 το διαδίκτυο, δε λέω, 
υπάρχει απόλυτη δημο-
κρατία της έκφρασης εκεί.
 Αλλά ας το δούμε και
 κάπως αλλιώς! Δημοκρατία
 σημαίνει δήμος, δηλαδή 
κοινότητα, συνάθροιση 
ανθρώπων. Σημαίνει χειρα-
ψία, να βλέπεις τα μάτια 
του άλλου, να επικοινωνείς
 μαζί του με τα θετικά και 
αρνητικά του κύματα και 
όχι μέσω εκπομπής ηλεκ-
τρονίων και φέισμπουκ.
Και η νεολαία;Υπερπληρο-
φορημένη και γι’ αυτό 
απλώς αναγνωστική…Δεν
 μπορεί να αξιολογήσει αυτά
 που πληροφορείται σωρηδόν,
 δεν προλαβαίνει να αντιδράσει
 και τελικά αγνοεί και αδιαφορεί
 ή βαριέται.
Ωστόσο ο Λαμπράκης ζει,
 ο Παναγούλης ζει, το Πολυ-
τεχνείο ζει αλλά εμείς ως 
κοινωνία πεθαίνουμε.
Γι’ αυτό έχουμε την ανάγκη
 μιας νέας ουτοπίας σαν αυτή
 των νέων του Πολυτεχνείου 
που εσείς οι νέοι μας θα
 δημιουργήσετε, γιατί διψάτε
 για ζωή με ποιότητα και
 δημοκρατία. Όσο και αν σας
 παρεξηγήσαμε το θέμα είναι
 ότι και εσείς θέλετε να 
ζήσετε καλύτερα όπως 
εκείνα τα παιδιά, να πάρετε
 από τη ζωή ό,τι σας ανήκει.
 Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. 
Έχετε νομοτελειακά τη δύναμη.
Απλά πρέπει και μεις που το
 ζήσαμε τότε , να σας βοηθή-
σουμε να έρθει μια ώρα αρχί-
τερα. Γιατί δεν προσέξαμε, 
γιατί κοντεύουμε να καταστρέ-
ψουμε ό,τι κατέκτησε η γενιά
 του Πολυτεχνείου, ό,τι 
έπρεπε να διαφυλάξουμε 
για χάρη σας!

Κάπου στην επαρχία... 1973

Κάπου στην επαρχία... 1973

 Τότε εγώ ήμουν οκτώ 
χρονών… Η ανάμνησή 
μου είναι τόσο βίαια 
που την έχω μπροστά 
στα μάτια μου τώρα! 
Παρακολουθούσα το
 τανκ από την οθόνη 
της κρατικής τηλεό-
ρασης να κατευθύνε-
ται προς την είσοδο 
του Πολυτεχνείου. 
Παρακολουθούσε όλη
 μου η οικογένεια, με 
αγωνία, με τη σόμπα 
πετρελαίου αναμμένη
 και κάστανα να ψήνο-
νται πάνω… Η μάνα μου
 έγκυος στην τέταρτη 
εγκυμοσύνη της. Το 
παιδί πάνω στα κάγκελα.
 Διακοπή σύνδεσης…
Κραυγές, η μητέρα μου 
στριγγλίζει, ο πατέρας
 μου φωνάζει θυμωμένος,
 πάει το παιδί! 
Τα σκοτώνουν τα παιδιά,
 μη φωνάζετε, μη μας 
ακούσει ο αξιωματικός
 που μένει δίπλα! Οι γο-
νείς μου ήταν καθηγητές,
 φοβόντουσαν μην τους 
πουν αριστερούς, μην 
τους απολύσουν, μην 
τους εξορίσουν με δυ-
σμενή μετάθεση σε κανά
 παραμεθόριο…Βιαστικά
 η μάνα φοράει το παλτό
 της…χτες πήγε ο Νίκος,
 ο παλιός της μαθητής 
και κλείστηκε εκεί, αρι-
στούχος πρωτοετής, 
μπας και ήταν αυτός, 
μήπως πληγώθηκε; Έτρε-
ξε μες τη νύχτα να πάει 
να ρωτήσει… να παρηγο-
ρηθεί…Γιατί τα σκοτώνουν…
τα παιδιά μας είναι...
Την άλλη μέρα το πρωί 
ξυπνήσαμε από δυνατή 
δημοτική μουσική και 
τραγούδια, που έπαιζαν 
συνεχώς στη διαπασών 
στα ραδιόφωνα και τις 
τηλεοράσεις. ‘Ισως για 
να καλύψουν τον εκκω-
φαντικό θόρυβο των 
δολοφονικών ερπυστριών 
των τανκς της προηγού-
μενης νύχτας, που θα 
έμενε για πάντα χαραγ-
μένος στο μυαλό και τις
 ψυχές των πολιτών.