Τι γίνεται σήμερα; Όχι το 1963, ούτε το 1973, αλλά σήμερα εν έτει 2010, στις 17 Νοέμβρη

Σήμερα είμαστε αλλού.
 Όλα αυτά αποτελούν 
ένα μακρυνό παρελθόν.
 Τι γίνεται σήμερα; Όχι
 το 1963, ούτε το 1973,
 αλλά σήμερα εν έτει 2010,
 στις 17 Νοέμβρη. Σήμερα
 το χρήμα έγινε αυτόνομο
 έπεσε στα χέρια 
χρηματιστών και 
τραπεζιτών που φέραν 
τη χώρα μας στην τόσο
 επίπονη για το λαό μας
 οικονομική κρίση και το
 τυραννικό μνημόνιο. Η 
λεγόμενη ιδιωτική 
τηλεόραση είναι εγκατε-
στημένη πια στον τόπο 
μας και αυθαίρετα εισ-
βάλλει στην ζωή μας 
καταστρέφοντας με 
τηλεδικαστές, τηλεει-
σαγγελείς, τηλεπαρου-
σιαστές και τηλεφύλαρ-
χους τις δομές του 
κράτους μας, θολώ-
νοντας τις συνειδήσεις
 μας, αναγκάζοντάς μας
 να συμμετέχουμε στο 
καθετί από την πολυ-
θρόνα μας, καταστρέ-
φοντας την κοινωνικό-
τητά μας. Είδηση απο-
τελεί πλέον η κατα-
στροφή. Το ευχάριστο
 δεν αποτελεί είδηση,
 γιατί δεν πουλάει.

Και ενώ εν πάσει περι-
πτώσει μια οικογένεια
 μπορούσε να επικοινω-
νήσει τουλάχιστον μπρο-
στά στη μικρή οθόνη, 
με την εισβολή του 
διαδικτύου ο καθένας-
 απομονώνεται μπροστά 
στο λάπτοπ του και 
επικοινωνεί πλέον 
εικονικά. Δημοκρατικό
 το διαδίκτυο, δε λέω, 
υπάρχει απόλυτη δημο-
κρατία της έκφρασης εκεί.
 Αλλά ας το δούμε και
 κάπως αλλιώς! Δημοκρατία
 σημαίνει δήμος, δηλαδή 
κοινότητα, συνάθροιση 
ανθρώπων. Σημαίνει χειρα-
ψία, να βλέπεις τα μάτια 
του άλλου, να επικοινωνείς
 μαζί του με τα θετικά και 
αρνητικά του κύματα και 
όχι μέσω εκπομπής ηλεκ-
τρονίων και φέισμπουκ.

Και η νεολαία;Υπερπληρο-
φορημένη και γι’ αυτό 
απλώς αναγνωστική…Δεν
 μπορεί να αξιολογήσει αυτά
 που πληροφορείται σωρηδόν,
 δεν προλαβαίνει να αντιδράσει
 και τελικά αγνοεί και αδιαφορεί
 ή βαριέται.

Ωστόσο ο Λαμπράκης ζει,
 ο Παναγούλης ζει, το Πολυ-
τεχνείο ζει αλλά εμείς ως 
κοινωνία πεθαίνουμε.

Γι’ αυτό έχουμε την ανάγκη
 μιας νέας ουτοπίας σαν αυτή
 των νέων του Πολυτεχνείου 
που εσείς οι νέοι μας θα
 δημιουργήσετε, γιατί διψάτε
 για ζωή με ποιότητα και
 δημοκρατία. Όσο και αν σας
 παρεξηγήσαμε το θέμα είναι
 ότι και εσείς θέλετε να 
ζήσετε καλύτερα όπως 
εκείνα τα παιδιά, να πάρετε
 από τη ζωή ό,τι σας ανήκει.
 Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. 
Έχετε νομοτελειακά τη δύναμη.
Απλά πρέπει και μεις που το
 ζήσαμε τότε , να σας βοηθή-
σουμε να έρθει μια ώρα αρχί-
τερα. Γιατί δεν προσέξαμε, 
γιατί κοντεύουμε να καταστρέ-
ψουμε ό,τι κατέκτησε η γενιά
 του Πολυτεχνείου, ό,τι 
έπρεπε να διαφυλάξουμε 
για χάρη σας!