Κάπου στην επαρχία... 1973

Κάπου στην επαρχία... 1973

 Τότε εγώ ήμουν οκτώ 
χρονών… Η ανάμνησή 
μου είναι τόσο βίαια 
που την έχω μπροστά 
στα μάτια μου τώρα! 
Παρακολουθούσα το
 τανκ από την οθόνη 
της κρατικής τηλεό-
ρασης να κατευθύνε-
ται προς την είσοδο 
του Πολυτεχνείου. 
Παρακολουθούσε όλη
 μου η οικογένεια, με 
αγωνία, με τη σόμπα 
πετρελαίου αναμμένη
 και κάστανα να ψήνο-
νται πάνω… Η μάνα μου
 έγκυος στην τέταρτη 
εγκυμοσύνη της. Το 
παιδί πάνω στα κάγκελα.
 Διακοπή σύνδεσης…
Κραυγές, η μητέρα μου 
στριγγλίζει, ο πατέρας
 μου φωνάζει θυμωμένος,
 πάει το παιδί! 
Τα σκοτώνουν τα παιδιά,
 μη φωνάζετε, μη μας 
ακούσει ο αξιωματικός
 που μένει δίπλα! Οι γο-
νείς μου ήταν καθηγητές,
 φοβόντουσαν μην τους 
πουν αριστερούς, μην 
τους απολύσουν, μην 
τους εξορίσουν με δυ-
σμενή μετάθεση σε κανά
 παραμεθόριο…Βιαστικά
 η μάνα φοράει το παλτό
 της…χτες πήγε ο Νίκος,
 ο παλιός της μαθητής 
και κλείστηκε εκεί, αρι-
στούχος πρωτοετής, 
μπας και ήταν αυτός, 
μήπως πληγώθηκε; Έτρε-
ξε μες τη νύχτα να πάει 
να ρωτήσει… να παρηγο-
ρηθεί…Γιατί τα σκοτώνουν…
τα παιδιά μας είναι...
Την άλλη μέρα το πρωί 
ξυπνήσαμε από δυνατή 
δημοτική μουσική και 
τραγούδια, που έπαιζαν 
συνεχώς στη διαπασών 
στα ραδιόφωνα και τις 
τηλεοράσεις. ‘Ισως για 
να καλύψουν τον εκκω-
φαντικό θόρυβο των 
δολοφονικών ερπυστριών 
των τανκς της προηγού-
μενης νύχτας, που θα 
έμενε για πάντα χαραγ-
μένος στο μυαλό και τις
 ψυχές των πολιτών.